"Το Μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)

Έτσι μιλώ για σένα καί γιά μένα.
Επειδή σ’αγαπώ και στήν αγάπη ξέρω 

να μπαίνω σαν Πανσέληνος

Από παντού, για το μικρό το πόδι σού μες στ’αχανή σεντόνια 

Να μαδάω γιασεμιά, κι έχω τη δύναμη 

Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω 

Μες από φεγγαρά περάσματα και κρυφές τής θάλασσας στοές 

Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες πού ασημίζουνε 

Ακουστά σ’έχουν τα κύματα 

Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς 

Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και  το "ε" 

Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο 

Πάντα εμείς το φως κι η σκιά 

Πάντα εσύ τ’αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο 

Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά 

Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά 

Ψηλά στο σπίτι με  τις κληματίδες 

Τα δετά τριαντάφυλλα, και το νερό πού κρυώνει 

Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει 

Το γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού το ανοίγει εγώ 

Επειδή σ’αγαπώ και σ’αγαπώ 

Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία πού το εξαργυρώνει: 

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στον άνεμο 

Τόσο η στάλα στον αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα

Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή 

Πού πια δεν έχω τίποτε άλλο 

Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα 

Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου 

Να μυρίζω από σένα και ν’αγριεύουν οι άνθρωποι 

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’αλλού φερμένο 

Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς 

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα. 
 ♥